Σε μια χώρα που έχει βιώσει αλλεπάλληλες κρίσεις, φυσικές καταστροφές και πολιτικές περιπέτειες στο πρόσφατο παρελθόν, η ανάγκη για ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης δεν είναι απλώς επίκαιρη. Είναι επιτακτική. Η σχέση Κράτους – Περιφέρειας – Δήμων δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί με τα εργαλεία του χθες. Χρειαζόμαστε μια νέα αρχιτεκτονική εμπιστοσύνης. Nα οικοδομήσουμε μια νέα, ουσιαστική σχέση συνεργασίας, με βάση την εμπιστοσύνη, τη διαφάνεια και την κοινή ευθύνη. Η εποχή των θολών ρόλων και της διοικητικής καχυποψίας πρέπει να τελειώσει.

Για δεκαετίες, το κεντρικό κράτος κρατούσε τον έλεγχο με καχυποψία, ενώ η Αυτοδιοίκηση – πρώτου και δεύτερου βαθμού – προσπαθούσε, μέσα σ᾽ ένα συχνά θολό τοπίο, να ανταποκριθεί σε απαιτήσεις . Μέσα σε αυτό το «στενό κουστούμι», οι Περιφέρειες απέδειξαν παρ’ όλα αυτά ότι μπορούν να απορροφήσουν κονδύλια, να δώσουν λύσεις και να στηρίξουν την ανάπτυξη ακόμα και μέσα στις πιο δύσκολες συγκυρίες.

Ώρα να γυρίσουμε σελίδα. Η Πολιτεία οφείλει να δώσει χώρο. Άλλωστε, η εμπιστοσύνη χτίζεται χαμηλά. Οι Περιφέρειες και οι Δήμοι δεν είναι παραρτήματα κρατικών Υπηρεσιών, είναι πυλώνες Δημοκρατίας. Δεν ζητούν μόνο πόρους, ζητούν ευθύνη και αυτονομία. Ζητούν να «φταίνε» και να έχουν τα εργαλεία να δράσουν.

Η κλιματική κρίση απαιτεί άμεσες, τοπικές λύσεις. Κι όμως, το κράτος κρατά ακόμα όλα τα «κλειδιά» διαχείρισης των κρίσεων, από την πολιτική προστασία μέχρι τους χρηματοδοτικούς πόρους.

Η νέα εποχή απαιτεί ένα λειτουργικό και απλοποιημένο σύστημα πολυεπίπεδης διακυβέρνησης, με στρατηγικό σχεδιασμό από το κράτος και ρόλους ξεκάθαρους για την Αυτοδιοίκηση.

Ήρθε η ώρα να φύγουμε από την κηδεμονία. Ήρθε η ώρα της ενηλικίωσης. Ο νέος Κώδικας Αυτοδιοίκησης δεν πρέπει να είναι μια ακόμη μεταρρύθμιση στα χαρτιά. Πρέπει να γίνει εργαλείο απελευθέρωσης δυναμικής. Για μια Ελλάδα που πέφτει αλλά ξανασηκώνεται.

Για μια Δημοκρατία που εμπιστεύεται τα θεμέλιά της.

Οι συνθήκες είναι ώριμες. Η κοινωνία είναι έτοιμη. Η Ελλάδα μπορεί αλλιώς.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά».