Στις λαϊκές, τα καφενεία, τις γειτονιές και τα ταξί, βρίσκεις τον πραγματικό παλμό του κόσμου. Παρακολουθώντας τον σφυγμό της πραγματικής κοινωνίας που πάλλεται εκεί, μπορεί κανείς να κάνει, τα πιο αξιόπιστα ρεπορτάζ.

Ως υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος στον κεντρικό τομέα με τον Νίκο Χαρδαλιά, διανύω πολλά χιλιόμετρα, συνομιλώντας με τον κόσμο, και στην περίπτωσή μου το «θα λιώσεις παπούτσια» συνέβη στην κυριολεξία.

Δύο πράγματα έχω καταλάβει λοιπόν. Ο κόσμος δεν ξεχνάει αφενός, αφετέρου ευτυχώς διατηρεί το κριτικό του ένστικτο, στο σύνολό του. Ο Νίκος Χαρδαλιάς «δίνει ρέστα» στην προτίμηση του κόσμου. Τον θεωρούν μαχητή, καλό άνθρωπο, αξιόπιστο, και πατριώτη, και θυμούνται την πλάτη που έβαλε με προσωπικό κιόλας κόστος, τόσο στην πανδημία όσο και στις πυρκαγιές.

Στον κόσμο λοιπόν, πραγματικό γκελ δεν μπορείς να κάνεις με σόου, όπως ο Κασσελάκης καλή ώρα. Πρόσφατα μια αριστερίζουσα και συμπαθέστατη υποψήφια σε κάποιο πάνελ μου είπε, «Εντάξει μωρέ, έχει καιρό να μάθει ο Κασσελάκης, μέχρι να βγει Πρωθυπουργός..».

Ας σταθούμε λίγο και ας συλλογιστούμε. Αντέχει η χώρα άλλα πειράματα; Δηλαδή ο κύριος Κασσσελάκης θα μάθει πάνω στις πλάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη, και ενώ ο Πρωθυπουργός έχει βγάλει αμέτρητες φορές το «φίδι από την τρύπα», θα έρθει ένα ωραίο πρωί ο Κρητικός αλλά εισαγόμενος ηγέτης, να πάρει τα σκήπτρα ως ένας νέος «Μεσσίας»;

Υπάρχει μια «αχίλλειος πτέρνα» του ΣΥΡΙΖΑ, που τους ακολουθεί χρόνια, και στη Meta– Τσίπρα εποχή, και δεν είναι άλλη από το ότι θέλουν απεγνωσμένα να είναι «στα πράγματα», χωρίς να κάνουν τίποτα επί της ουσίας, ωστόσο, «για τα πράγματα».

Επειδή όμως χρειαζόμαστε όσο ποτέ πράγματα χειροπιαστά, και όχι άλλα πειράματα, πρέπει να προσέξουμε τι ψηφίζουμε, γιατί ψηφίζουμε, και τι απαιτήσεις έχουμε από αυτόν ή αυτή που ψηφίζουμε.

Ας σταθούμε εν προκειμένω στην Περιφέρεια. Να κατανοήσουμε ότι στην πολιτική πυραμίδα με κορυφή την Κυβέρνηση και βάση τους Δήμους, η Περιφέρεια, αποτελεί το μεσαίο σκαλί, τον συνδετικό κρίκο. Μια αυτόνομη Περιφέρεια, μια ενισχυμένη Περιφέρεια, με έναν έμπειρο καπετάνιο στο τιμόνι, μπορεί και πρέπει να κάνει θαύματα. Θα βοηθήσει το έργο της κυβέρνησης, αφού θα λύσει χρόνιες παθογένειες, αλλά θα την πιέσει κιόλας όπου κρίνει αναγκαίο, με γνώμονα πάντα το καλό του τόπου.

Και το αντίστροφο. Μια περιφέρεια μη επαρκώς επανδρωμένη, θα στοιχίσει στην κυβέρνηση σε έργο και αξία, και τούμπαλιν, μιας και είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Είναι φανερό, ότι ειδικά τούτη την εποχή, χρειαζόμαστε όσο ποτέ ηγέτες, αλλά και ομάδες ικανές, προσανατολισμένες σε αυτή τη λογική.

Ας υποθέσουμε ότι η Αττική είναι επιχείρηση στον ιδιωτικό τομέα, και ερχόταν ο κάθε υποψήφιος συνδυασμός ως ένας επίδοξος CEO, και εμείς καθόμασταν στην επιτροπή της διοίκησης της εταιρίας. Τι θα κάναμε;

Σίγουρα θα προσέχαμε τα βιογραφικά, σίγουρα δεν θα επιλέγαμε στην τύχη, και σίγουρα θα δίναμε βάση στα πεπραγμένα των υποψηφίων.
Γιατί να μην κάνουμε το ίδιο και τώρα, που η «επιχείρηση» είναι η Αττική μας;

Στις εκλογές της 8ης Οκτωβρίου, στον κεντρικό τομέα, με τον Νίκο Χαρδαλιά,

«ΖΗΤΑ» τη Ζαλοκώστα. Θα είμαι εκεί και μετά..

Άλκηστη Ζαλοκώστα
Υποψήφια Περιφ. Σύμβουλος Κεντρικού
Τομέα Αττικής με τον συνδυασμό
Αττική Μπροστά του Νίκου Χαρδαλιά