* Του Γιώργου Κρικρή
Η κοινωνία εμπιστεύτηκε την πολιτεία ίσως για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο βαθμό, τηρώντας το ”μένουμε σπίτι”.Αυτή η συγκυρία είναι ένα χρήσιμο κοινωνικό πείραμα αν συγκρίνουμε την κατάσταση που βιώνουμε με την πανδημία του 1918.
Όταν απειλείται ολόκληρος ο πλανήτης,κανείς δεν σκέφτεται αν υπάρχει η επιλογή να πάμε να ζήσουμε κάπου αλλού.
Η συλλογική μας συνείδηση έχει αλλάξει αν αναλογιστείς ότι λίγους μήνες πριν κάποιοι διαμαρτύρονταν γιατί έπρεπε να βγουν έξω από το μπαρ για να καπνίσουν ή εκνευρίζονταν γιατί δεν είχε πολλές αργίες ο Μάρτιος.
Σήμερα έχουν αλλάξει πολλά,ο καθένας προσδιορίζει προς ποια κατεύθυνση έχει ουσία να επενδύει τον ελεύθερο χρόνο που έχει μέσα στο σπίτι. Αυτός είναι ο συντελεστής ποιότητας σε σχέση με τον χρόνο.
Γνωρίζουμε ποιος γείτονας γύρισε από το εξωτερικό και βγαίνουμε στο μπαλκόνι κοιτώντας προσεχτικά προς την μεριά του μήπως και τόλμησε να παραβιάσει την καραντίνα.
Νέες συνήθειες,νέες αναζητήσεις υπό τον φόβο εξάπλωσης του ιού.
Στο χέρι μας είναι να επαναπλαισιώσουμε τα εργαλεία των νέων τεχνολογιών ώστε το χρονικό διάστημα μετά τα μέτρα αυτοπεριορισμού να επανέλθουμε στην καθημερινότητα με περισσότερη ενσυναίσθηση για τον συνάνθρωπο και αυξημένη κριτική σκέψη για τις πηγές που ενημερωνόμαστε.
Όσο το εμβόλιο αργεί,εμείς οφείλουμε με την στάση μας να φροντίζουμε να καθυστερεί η εξάπλωση του ιού, δημιουργώντας τις συνθήκες για να δούμε πιο γρήγορα την ζωή μετά την καραντίνα.
Η δύσκολη αυτή περίοδος ας συμβάλλει στην περαιτέρω ωρίμανση της ελληνικής κοινωνίας αφήνοντας τον Covid-19 στην ιστορία ως μια κακή ανάμνηση.